അങ്ങനെ ഒരോണം കൂടെ വന്നെത്തിയിരിക്കുന്നു .ഓണത്തെ പതിവിലും ഗംഭീരമായി ആഘോഷിക്കാന്‍ ലോകമെബാടുമുള്ള മലയാളികള്‍ തയ്യാറെടുത്തു കഴിഞ്ഞു.പാടത്തും,പറബത്തും, രാപകല്‍ ഇല്ലാതെ അധ്വാനിച്ചിരുന്ന മലയാളിക്ക് ഒരു കാലത്ത് ചിങ്ങമാസത്തിലെ പൊന്നിന്‍തിരുവോണം വിളവെടുപ്പുത്സവം ആയിരുന്നു.എന്നാല്‍ ഇത് ഗുണ്ടകളുടെ വിളവെടുപ്പ്‌ കാലം . നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍ ഇന്ന് കച്ചവടത്തിന്റെയും, കുടിച്ച് കൂത്താടാനുള്ള ഒരു കാരണമായും മാറിയിരിക്കുകയാണ് ഓണം.
ഓണത്തെ സംബന്ധിച്ച് ഐതിഹ്യങ്ങളുടെ ഏട് പലതരം . മൂന്നടി മണ്ണ് ആവശ്യപെട്ട വാമനന്‍ , തന്റെ കാല്പാതം അളവുകോലാക്കി സ്വര്‍ഗ്ഗവും,ഭൂമിയും,പാതാളവും അളന്നെടുത്തപ്പോള്‍ മൂന്നാമതായി തന്റെ ശിരസ്സ്‌ കാട്ടികൊടുത്ത മഹാബലിയെ അദ്ദേഹം പാതാളതിലേക്കു ചവിട്ടി താഴ്ത്തി.ചിങ്ങത്തിലെ തിരുവോണനാളില്‍ തന്റെ പ്രജകളെ കാണാന്‍ എത്തുന്ന മാവേലിയെ സ്വീകരിക്കാന്‍ മലയാളക്കര ഒരുങ്ങി കഴിഞ്ഞു.
ഐതിഹ്യമെങ്കില്‍ കൂടിയും ആ മഹാമനസ്സ്ക്കനോട് മാപ്പ് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ...........
മണ്ണിനടിയില്‍ വിശ്രമിക്കുന്നത് കൊണ്ട് അങ്ങേക്ക് വ്യക്തമായിരിക്കും പൂക്കളും,ചെടികളും, കൃഷിയും,കൊയ്ത്തും എല്ലാം മലയാളിക്ക് അന്യമായത്.അന്യ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ കര്‍ഷകര്‍ വിയര്‍ത്തു പണിയെടുക്കുന്നത് കൊണ്ട് മലയാളികള്‍ ഇന്നും അഭിമാനത്തോടെ നമ്മുടെ ദേശിയ ഉത്സവം ആഘോഷിക്കുന്നു. ഒരു മത്സരയിനം ആക്കിയതിനാല്‍ പൂക്കളങ്ങള്‍ ഇപ്പോഴും സജീവമായി നമ്മള്‍ നിലനിര്‍ത്തി പോരുന്നു അതും തോവാളയിലെ കര്‍ഷകരുടെ കരുണ കൊണ്ട്.
പലപ്പോഴും ചായം തേച്ച ഉപ്പും,ചോക്ക്‌ പൊടിയും ഉപയോഗിചുള്ള വരപ്പിനെയും നാം ഇന്ന് പൂകളങ്ങള്‍ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു. ഇന്ന് പൂകളങ്ങള്‍ നമ്മുടെ വീട്ടു മുറ്റത്ത്‌ നിന്നും അപ്രത്യക്ഷമായി ആര്‍ട്സ് ആന്‍ഡ്‌ സ്പോര്‍ട്സ് ക്ലബ് കെട്ടിടങ്ങളുടെ മുറ്റത്തോ അവരുടെ കളിസ്ഥലങ്ങളിലോ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.
മിനി സ്ക്രീനില്‍ ആദ്യമായി ബ്ലോക്ക്‌ബെസ്റ്റെര്‍ ചലച്ചിത്രങ്ങള്‍ പ്രക്ഷേപണം ചെയ്തുകൊണ്ട് ചാനലുകളും മലയാളിക്ക് വിഭവ സമൃദ്ധമായ സദ്യ ഒരുക്കുന്നു. ഓണക്കാലത്ത്‌ വിറ്റുപോയ മദ്യത്തിന്റെ കണക്ക് ആദ്യം ബ്രേക്ക്‌ ചെയ്യാന്‍ ചാനലുകള്‍ ഇതിനകം തന്നെ തയ്യാറെടുത്തു കഴിഞ്ഞിരിക്കണം
ഇതൊക്കെയോ ഓണം ?
Foreword: all places you see sniff-sniff, it is to be understood there is an element of sadness there. Other sounds of sadness in this post are: sob and boo hoo. Ah, also a lot of Malayalam 
It has been a year and 7 days since our classes started at Press Club – sniff sniff. Last year on 4 August I went for the first class which was by ONV Kurup sir. And today I wrote the last exam and reached home now – sniff-sniff.
That’s one whole year and [warning: I am showing signs of turning dramatic] and one whole world of experiences… [told you!!]
Today Anila, Divya (description: 2 friends who took the left and right seats next to mine in class:) – and I planned and wore Sari (it is our last day come on girls: when we are sad about something, we wear Sari, that is the rule!). Let us skip the exam-writing part. It didn’t have anything interesting to offer to my sentimental story. Oh this is a sentimental story, by the way. Lets just say I am keeping my notes intact - just in case.
Anyway, after exams the whole class went to the chaya kada next to press club to have chaya and kaapi. Don – (my third friend identified by long hair and 0-class-attendance) – was to pay for all of us. But for some reason the chechi at the tea shop kept thinking it is one of those Sari wearing girls who was to pay, not the mudi valarthiya boy. Chechi asked Divya and she screamed ‘Donnnnnnnnnnnn’ and ran straight to the next junction – the last nnnnn’s of ‘Don’ lasting all the way.
After the coffee we stayed and talked for a while – some of us realizing for the first time what the other classmates looked like and talked like. Anila said ‘ahh Don talks’ and Don said – well Don was advising Anila to quit her job – I lost some part of it so I didn’t catch his reasoning. But the gist of it is he is starting an unemployment agency that would start giving unemployment to employed youth, and in return he charged only a bottle of a particularly strong brand of – emm you know – water?
We waved bye bye to each other. Aneesh and Karthik, my fourth and fifth friends said tata – boo hoo hoo. They looked too happy and I am sure it is like they say in movies – the exterior santhosham covering the interior dukhams.
The boys went one way, the girls another. So us 3 sari-wearing sad-gloomy-depressed dukhithas [what? India is a free country and every Indian has the freedom to walk with their dukhams!] – started walking towards palayam, the next stop.
Chirping all the way – of sadness of course – Anila whined she had to go to office from tomorrow, I whined I had to wake up at 7:30 from tomorrow, Divya whined she did not have a reason to whine (always exaggerate when you are sad: second rule when you are sad). Divya, not able to stand it, left for the church. Anila and I took off to the library. A book-taking later, we were walking back – again sad and upset. Ok maybe I am overdoing rule number 2.
We reached statue and Don came to tell bye bye. Anila sadly and gloomily went to the hostel. The poor girl I am sure is telling her pillow right about now “Sob sob sob and a bottle of sniff, Mr Pillow”.
Donya and I decided to sing our sorrows (rule number 3 when you are sad is you sing). After many attempts we decided, singing was something we had to leave for the singers – no matter how sad we were. After some ronthu chuttals we decided to shake hands and sniff it a night.
Thus ended my kadana katha of one year and 7 days.
But really, there is a heavy feeling inside that I know will remain a few days. But these little things of singing badly together, of walking long for no reason, of talking so much about absolutely nothing, of accepting every invitation for a free coffee or tea, of sitting together in the night and looking up (hoping the sky was an atm machine and looking at it would eject a few good notes), of planning to do a number of things and messing every one of them, of cursing your friends cause they call you at 10 am and tell you its time to wake up, of reading your poems or stories to each other knowing they are the only ones who’d bother to listen (cause they don’t have a choice!), of always reaching late only to find your friends are not even out of bed, of making last-minute change-of-plans and somehow making it happen, of this and that and a lot of things that will only make sense to us loonies – it means the whole world to me. And like I say, a whole world of experiences.
